Malarstwo portretowe

W okresie sarmatyzmu w sztuce dominowało malarstwo portretowe. Najznakomitsi polscy malarze tamtych czasów to Daniel Schultz i Bartłomiej Strobel. Tworzyli oni jednak w dwóch odmiennych nurtach.

Pierwszy – nurt reprezentacyjny – uwidacznia się w dziełach Strobla. To sztuka chłodna, linearna, bardzo oficjalna, Portretowane postaci ustawione są w pozycji stojącej, najczęściej jedną ręką wspierają się na boku, drugą nonszalancko kładą na stoliku. Osoby przedstawiane na obrazach Strobla ubrane są w przesadnie bogate stroje, wykonane z najdroższych tkanin, których lśnienie możemy obserwować dzięki mistrzowskiej technice artysty.

Daniel Schultz
"Jan Kazimierz II", ok. 1649

Bartłomiej Strobel

"Jerzy Ossoliński"

Inny styl prezentuje natomiast Daniel Schultz – jego dzieła twórczo nawiązują do sztuki Rembrandta – to portrety z pogłębionym studium psychologicznym przedstawianej osoby. Postać, zawsze skupiona, w mniej oficjalnej pozie patrzy przenikliwym, nieco melancholijnym wzrokiem na widza.